Ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για να είμαστε και καλύτεροι γονείς
Ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για να είμαστε και καλύτεροι γονείς
Μια σειρά από απλές ιστορίες που λειτουργούν ως παραβολές. Με εκπληκτικό τρόπο οι ιστορίες του κορυφαίου ψυχοθεραπευτή μπορούν να μας διδάξουν, να μας ωριμάσουν, να καταλαγιάσουν τις ανησυχίες μας και τις ανασφάλειές μας και να μας πάνε ένα βήμα παραπέρα στη γνωριμία με τον εαυτό μας και με τους άλλους.
Διαβάστε τες και αφηγηθείτε τες ακόμη και στα παιδιά σας!
ΜΠΟΡΩ Η΄ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ;
« Όταν ήμουνα μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας , που όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του,του όγκου και της δύναμής του…Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή , ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σε ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή , μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορεί να ξεριζώσει δέντρα με τη δύναμή του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμη στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας δεν το έσκαγε γιατί ήταν δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: «Και αφού είναι δαμασμένος γιατί τον αλυσοδένουν;».
Δε θυμάμαι να πήρα καμιά ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε στο ίδιο θέμα. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα – ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε να ανακαλύψει τηναπάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σε ένα μικρό παλούκι από τότε που ήταν πολύ πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα το νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δέμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να ελευθερωθεί. Μα παρόλες τις προσπάθειές του δεν τα είχε καταφέρει, γιατί εκείνο το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά και τη μεθεπόμενη το ίδιο…Ωσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει , γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε αυτήν την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…
Έτσι, είναι. Είμαστε λίγο πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελεύθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν ήμασταν μικροί , προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: « Δεν μπορώ , δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω!».
Μεγαλώσαμε κουβαλώντας αυτό το μήνυμα που επιβάλαμε στον εαυτό μας και γι’ αυτό ποτέ ξανά δεν επιχειρήσαμε να ελευθερωθούμε από το παλούκι!
Όταν, μερικές φορές, νιώθουμε τους χαλκάδες να σφίγγουν τα πόδια μας και ακούμε τον ήχο της αλυσίδας μας , κοιτάζουμε λοξά το παλούκι και σκεφτόμαστε:
Δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω!»
(Ν α σου πω μια ιστορία, ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ)
Άρα, ο μοναδικός τρόπος για να μάθεις αν μπορείς είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή… Με όλη σου τη δύναμη!
Θωμαή Βισόκαλη
Φιλόλογος